65 ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Το έργο του Κάφκα είναι και παραμένει ένα από τα αινιγματικότερα και ρηξικέλευθα έργα του εικοστού αιώνα, ενώ ο αριθμός των προσπαθειών να το ερμηνεύσουν είναι εντυπωσιακός. Ο ίδιος ο Κάφκα προμηθεύει στους αναλυτές του κλειδιά: σε όλο του το έργο, αλλά κυρίως στα Ημερολόγια και την αλληλογραφία του.
Το ανά χείρας βιβλίο παρουσιάζει τον κατάλογο, όπως τον συνέθεσε και τον σχολίασε ο Φελίξ Γκουατταρί, εξήντα πέντε ονείρων που εμφανίζονται στα Ημερολόγια και την αλληλογραφία του Κάφκα, καθώς και σε πολλά σπάνια ή αδημοσίευτα κείμενα σχετικά με το έργο του τελευταίου. Μεταγενέστερα της έκδοσης του προκλητικού έργου (που συνέγραψε από κοινού με τον Ζιλ Ντελέζ) Κάφκα. Για μια ελάσσονα λογοτεχνία (1975), τα 65 Όνειρα μαρτυρούν το διαρκές πάθος του Φελίξ Γκουατταρί για ένα από τα κορυφαία έργα του 20ού αιώνα.

Ο Γκουατταρί γνωρίζει ότι οι νύχτες του Κάφκα κατασπαταλώνται σε όνειρα τρελά - "το μόνο που κάνω είναι να ονειρεύομαι, πράγμα που είναι πιο εξοντωτικό από το να αγρυπνώ" αναφέρει ο ίδιος ο Κάφκα - κι έτσι δεν επιθυμεί τόσο να αναλύσει τα όνειρά του όσο να αναδείξει τις ιδιαιτερότητές τους.
Μέσα από την ανάγνωση ονείρων που ο Κάφκα κατέγραψε είτε σε επιστολές του προς τους οικείους του είτε στα ημερολόγιά του, ο Γκουατταρί εντοπίζει τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των ονείρων του που συναντάμε στις νουβέλες και στα μυθιστορήματά του. Το σκύψιμο του κεφαλιού ή του σώματος, τα δόντια και τα σκυλιά, οι ενδείξεις υποταγής, οι χορεύτριες και οι υπηρέτριες, οι πόρνες και οι γυναίκες με σημαδεμένο δέρμα, οι τυφλές κοπέλες και οι παράξενες, σχεδόν διαβολικές, γυναικείες παρουσίες αποτελούν ονειρικά σημεία ιδιαιτερότητας που δεν άφησαν ανεπηρέαστο το συγγραφικό του έργο.
Σύμφωνα με τον Γκουατταρί τα όνειρα του Κάφκα κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στον τρόπο παραγωγής της καφκικής υποκειμενικότητας. Αντί να παραπέμπουν σε μια ναρκισσιστικού τύπου αναδίπλωση στον εαυτό, σηματοδοτούν ένα άνοιγμα προς ανυποψίαστες εξωτερικές όψεις. "Αρνούμενος να καθυποτάξει τα σημεία μη νοήματος (των ονείρων του) στον ζυγό μιας οποιασδήποτε ερμηνευτικής", γράφει ο Γκουατταρί, "τα αφήνει να εξαπλώνονται, να κλιμακώνονται για να γεννήσουν άλλες φαντασιακές μορφοποιήσεις, άλλες ιδέες, άλλα πρόσωπα, άλλες ψυχικές συντεταγμένες, δίχως κανενός είδους δομική υπερκωδικοποίηση". (Σάκης Μαλαβάκης, Τα Νέα, Ορίζοντες, 10/7/2012)